kcja filmu Solidarność według kobiet rozgrywa się w dwóch planach czasowych: historycznym i współczesnym. Warstwę historyczną filmu budują opowieści bohaterek od momentu podjęcia świadomej decyzji o zaangażowaniu się w opozycję do roku 1989, symbolicznej daty upadku PRL-u. Współczesna część to spotkania autorki filmu z kobietami Solidarności, poszukiwanie odpowiedzi na pytanie: czym dziś jest solidarność, próba odzyskania miejsca kobiet w narracji historycznej i zdefiniowania sposobu kształtowania współczesnej rzeczywistości społeczno-politycznej przez kobiety.

Głównymi bohaterkami kluczowych, a zarazem symbolicznych wydarzeń z historii Solidarności są kobiety. Anna Walentynowicz – jej zwolnienie z pracy było bezpośrednią przyczyną rozpoczęcia sierpniowych strajków w Gdańsku. Alina Pieńkowska, Ewa Ossowska, Anna Walentynowicz i Henryka Krzywonos – dzięki nim robotnicy nie przerwali strajku w sierpniu 80 roku. Najwyższy wyrok w stanie wojennym – 10 lat „za ulotkę” dostała kobieta – Ewa Kubasiewicz. Jedno z najważniejszych pism podziemnych – Tygodnik Mazowsze redagowały prawie wyłącznie kobiety. Także kobieta – Jadwiga Chmielowska – działaczka Solidarności Walczącej – była osoba najdłużej ukrywającą się w latach 80-tych, ściganą listem gończym do roku 90. Mimo, ze kobiety stanowiły połowę Solidarności, do oficjalnych obrad przy Okrągłym Stole zaproszona została tylko jedna – Grażyna Staniszewska. Na palcach jednej ręki można policzyć te z nich, które po 89-tym roku próbowały aktywnie angażować się w tworzenie polityki i zajęły stanowiska w rządzie.

Dlaczego tak się stało? Czy kobiety Solidarności nie chciały angażować się politykę? Przecież działalność opozycyjna, którą zajmowały się w latach 70-tych i&